Özlü Sözler Sevgisizlik

Hayattaki güzellikleri görmekte nedense zorlanır insan. Bir ağacı, bir çiçeği sevmeyi bilemez. Komik gelir, küçük gelir. Oysa anlayamaz sevgi bitmez, sevgi paylaştıkça çoğalır. Ne kadar seversen, o kadar daha sevmeye hak kazanırsın. Sevmeden nasıl yaşar ki insan? Çevresindeki güzellikerin farkına varmadan nasıl yaşar? Gülebilir mi mesela. Ya da küçük bir kedi yavrusunun miyavlamasına tebessüm edebilir mi? Bir çiçeği koklamadan baharın tadına varabilir mi? Kuşları cıvıltısına aldırış etmeyebilir mi? Ya da bir insanın denizin dibinde, denizin dalga sesini duymadığı olur mu?

                Kimisine şairane geliyor böyle şeyler. Şairlerin, yazarların, sevdalıların işi diyorlar. Oysa ne alakası var. Sadece sevdalı olan mı sevebilir kuşu, böceği, çiçeği, doğayı… Bir ağacın hışırtısından sadece şairler mi etkilenir Eğer öyle ise sadece şair, sadece yazar, sadece sanatçı, sadece sevdalı olan mutlu olmayı bilir, sadece onları sevmeyi bilir. Ve yalnızca onlar mutluluk saçabilir, sevgi saçabilir. Tüm bu güzelliklere aldırış etmeyen birinin ne kadar insancıl olması beklenebilir ki?

                Mutlu olmayı bilmeyen insanlar mutsuzdur. Ve mutlu olmayı bilmedikleri müddetçe mutsuz kalacaklardır. Bir insan sevebilmeli. Mutlu olmak için sevmeli. Ayağının ucuna miyavlayarak gelip, kendine yanaşan kediye, omzuna konan kuşa ilgi göstermeden durabilen birinden insanları sevmesi nasıl beklenebilir ki? Kuş, kedi, ağaç, çiçek hiçbir karakteri yoktur; sizin hakkınızda bir şey düşünemez, size zarar veremez, sizi kıramaz ve sizi üzemez. Şimdi kendine zararı olmayan bir canlıyı sevemeyen insan, kendisine zarar verebilecek bir canlı olan insanı nasıl sever ki? Sevemez. Sevmedikçe yaşanır tüm kötülükler ve yine sevgisizlikdendir mutsuz insanların mutsuzluğunun sebebi. Ahlanan vahlanan olayların hepsi sevgisizlikdendir. Bu sevgisizlik insanoğlunun başına beladır.

Ve sevgisizlikdir insanı mahveden. Sevgisizlikdir insanlığı yok eden.