Yarı ölümdür uyumak.

 

Yaşarken dünyadan koptuğun tek andır. Bunun için korkarım uyumaktan, çünkü ben ölümden de korkarım. Ne kadar az uyuyabiliyorsam o kadar az uyurum. Uyurken geçirdiğim dakikalar boşa gibi gelir. Sanki zamanı kaybediyormuşum, ellerimin arasından hayatım uçup gidiyormuş gibi hissederim. Yaşayacaklarım, yaşamak istediklerimi hayata sığdıramayacağım sanki, hayallerim benimle birlikte uyuyacakmış gibi hissederim. Ve o zamanlar öyle korkarım ki. 24 saati hep daha fazla yaşamaya çalışır, zaman yaratırım ben. Bir güne sığmayacak birçok şeyi sığdırırım mesela güne. Çünkü az uyurum. Ve uykunun kararı vardır bende. Yorgun olup da fazla uyuduğum günler hayıflanırım. İşte derim, hayatımdan 2 saat daha çaldım.

                Bu halim ne olacak bilmiyorum. Ama yalan yok, şikayetçi de değilim. Diyorum ki sanki yaşımdan 10 yaş daha yaşlıyım. Yanlış anlamayın; yorgunluktan, bitkinlikten falan değil. Bu kadar zamana bunlar nasıl sığmış diyorum. Birde zaten insana hayata minimum 15 yaşında başlayabildiğini düşünüyorum. Öncesi yok, öncesi çocukluk. Ve zaten hatırlanmayacak zamanlar diyorum. Ne yaşadık ki 15 yaşına denk okul piyeslerine katılmaktan başka. Bunun için üzer genç kayıplar. Yaşlı biri sonsuz uykuya daldığında yaşadı deriz de, genç için yaşayacak ne çok şeyi vardır deriz. Ölüm bu ansızın çalabilir kapıyı. 60 yaşında da 18 yaşında da ölüme hazırlıklı olmalıyız. Ölüm çaldığında kapıyı ben her şeyi yaşadım diyebilmeliyiz. Ama uyuyarak yaşanmaz her şey.

                Bunun için derim ki; dolu dolu yaşanmalı hayat. Uyku nedir ki? Uyku zevk midir? Bir uyuyacak bir daha uyanmayacaksınız. Zaten hayatının sonunda uyumak ile ödüllendirilecek, doyurulacaksın uykuya. Bırak bu dünyada ihtiyacın olandan fazla uyuma. Kopma dünyadan. Sen uyurken, bir başkaları neler yaşıyor acaba? Belki eğlencenin dibine vuruyorlar, belki bir çağ açıp bir çağ kapamaya hazırlanıyorlar. Sen ise uyuyorsun. Unutma yarı ölümdür uyku. Ve ölülerin kimseye faydası yoktur.